Ariël, triplex, acryl, vernis, karton, 85x90x40 cm., 2005

Ariël (kamikaze) herzien

Alles na de euforie is nu deze stilstand met de wansmaak van brakke grond zonder erupties of oprispingen de blik gericht op tekens in favoriete ordening bovenin alwaar het buitenissige zich mengt met schaduwen in het volle licht die de retina bestormen met fantastische figuren open en bloot alsof duisternis zich aftekent in iets wat nooit kan uitblijven

Maar ook deze sfeer anders dan een fantasmatische vloed zich opdringend met lange lichtbundels die nog willen samenklitten in kille leugens een aperte gebeurtenis van de koude grond vol eigen kracht haar klare taal in die blije herrijzenis waarin alles wat egalitair is de boodschap krijgt van catatonische proportie ontdaan het van oorsprong lusteloze oog volgt met een sprekend oor overgeleverd aan wat de verzaker sterkt in zijn afzien

Dit ultieme moment waarin scènes zich onttrekken aan de roep om helderheid om menig raadsel uit blije waan te laten voor wat het is wat alle woorden het zwijgen oplegt iets dat zich voordoet in meer dan één dimensie, één oppervlak waarop gekalligrafeerd staat: Ariël, niet Aron, Argus noch argot, Ariël, je brandofferaltaar in de tempel (Jes.29:1) noch dat een engel in de middeleeuwen ontwaakt, als watergeest naakt over het centrifugale heen stapt om het occulte van de tekst te verkennen kortom door iets wordt overgeheveld naar de steeds ontbindende regel van het simulacrum in het horizontale

Zeker, deze broeierige sfeer is nog wel van hier, ja, zelfs daarbuiten nog breekt dit heden alles open de Januskop waagt een alles verterend virus te ontlopen als het toppunt wat de mens vermag en uitput zijn plooiingen lui mat hangend rond haar vlees, de zuurstof in thermiek verbruikt alle spiegels om de woorden hier en nu en daar te schikken naar het visuele van de lustopwekkende cultuur het medium hedonisme dat verschuift naar het hedendaagse onbruik opnieuw verbluft en aftroeft

Facettennevel vol geborgenheid bergt in zijn sterrenfront het ruimterelais op sierlijke airstrips, hoogte wint van distantie, tijd van ruimte aan wat afwezig rondzwermt en plaats zoekt amper nog onderdak krijgt in de blokklok van twaalftijd het nu en hier waar het nu is gelinkt aan duur en in het bestaan van anorectische streepjes, aan de som van 26 tekens, die een heelal aanvegen als de spreekwoordelijke vloer en het universum dweilt, hier en daar poppen spaties op en glijden van de bovenkast af in graffiti zo actueel zijn namen het ultieme gebaar en tekens verbonden met dit gedraai

Niet langer is hier nog gesproken of kijkt men op naar de enkeling op de marktplaats, waar straatventers uithangen in hun uniform, de ellendige zwartkijker is een weggestoken en het spreekwoordelijke pact tussen mens en dier leeft met deze of gene filosoof die zich een veer opsteekt, die zijn oren laat hangen bij afwezigheid totale absentia luid gefluister inhalig als leemten op de lange baan, zoemende angst om zijn gelukkige neutraliteit altijd waakzaam een boos voor kleine keffertjes of achtergelaten koffers buiten in de nieuwe natuur

Wat hier in vrijheid te noteren valt is in het lichtende zevental ieders ruimte, een verte die uit zwarte kanteling meandert met het neon dat Ariël gewild omhangt als sieraad, extrapolatie van water en geest gescheiden onder toezicht van de dageraad een evenement dat op de eigen postuur inhakt als in marmer, het olijke wit adelt roze siddering wijkt uit in de aders om adressering van helse spoed het nieuwe perspectief achteloos ingevuld of afgemaakt zonder bij het afscheid verschil aan te stippen van wie waar dan ook waarheen, van waar dan ook hier en toen, nu en straks het immer ja direct altijd.

S. J., 17. 1. 2018